«جزو قابل اتکاترین شخصیتهایی هستی که باهاش مواجهه شدم»
اعتراف می‌کنم که دیشب جا خوردم.
یعنی باختم. یعنی به طور چندساعته دست به هرچیزی زدم تا توجیه کنم حال خودم رو و تصمیمات «مدیریتی»ای در ذهن گرفتم که الان واقعا شرمسارانه بهشون نگاه می‌کنم.
این یعنی گام‌هایی که گرفتم مطلقا کافی نبوده. باید ادامه داد. مسیر درست، توجیه رسیدن به هدف نیست. هدف هدفه و باید به سمتش رفت.
اما جمله اولی این پست دو تاثیر بر من داشت.
یک نهیب به اینکه هرگز آنقدر اوضاع بد یا خوب نیست. همواره تاثیر همه چیز رو بررسی کن و بعد تصمیم بگیر.
دو اینکه مسئولیتی که من برای خودم متصورم یک حرکت مردم‌فریبانه برای درخشش موضعی در بحثای خصوصی نیست. واقعیتی قابل لمس، درک و نیازمند توجه ویژه است.
به همراهان و موثرینم اعتماد دارم. به خودم بیشتر. به خدای خودم بی‌نهایت
